Cambodja als Franse kolonie

Terwijl Cambodja in de 18e eeuw nog steeds stukken land verloor aan de machtige buren probeerde Frankrijk zijn grondgebied uit te breiden. Frankrijk had zijn pijlen op Indo-China (naam van het schiereiland tussen India en China) gericht. Omdat Cambodja bang was nog meer grondgebied te moeten verliezen aan de buren, besloot koning Norodom Frankrijk een voorstel te doen.

De koning wilde Cambodja tot protectoraat van Frankrijk maken om zo de honger van de expansiegerichte buren tegen te gaan en verdere afbrokkeling van het Khmerrijk tegen gaan. Het trotse volk was al, na de eeuwen van grote macht en invloed in de regio, grote stukken van het eens zo machtige rijk verloren. De Fransen gingen accoord met het voorstel en zo werd Cambodja officieel op 11 augustus 1863 protectoraat van Frankrijk.

Cambodja maakte samen met Vietnam deel uit van de Unie van Indochina: Annam (centraal Vietnam), Tonkin (Noord Vietnam), Cochin China (Zuid Vietnam). Later in 1893 volgde ook Laos.

De macht van de Fransen in Cambodja

De Fransen hadden indirect (via Cambodjaanse functionarissen) de macht op papier maar in werkelijkheid werd vrijwel alles uitgevoerd wat de Fransen wilden. Frankrijk besloot ook over het toewijzen van koningen en wezen functionarissen toe die Fransgezind waren.

De Fransen zorgden er welliswaar voor dat er wegen werden aangelegd evenals kanalen en havens maar verwaarloosden de scholing in Cambodja. Er werd aanzienlijk minder geld in Cambodja geinvesteerd in vergelijking met Vietnam. Op sommige plaatsen werden rubberplantages aangelegd (oost Cambodja) en de rijstbouw werd op een hoger niveau getild zodat de export van rijst toenam. De Fransen hadden vrij spel in Cambodja. Mede doordat ze de koning met rust lieten evenals de Boeddhisten. Ook zorgden ze ervoor dat Angkor Wat en omliggende tempels werden onderzocht en gedocumenteerd zodat de Cambodjanen met hun rijke geschiedenis in contact kwamen en zo hun trotsgevoel beinvloedden.

Onafhankelijk Cambodja

Tijdens de tweede wereldoorlog hadden Japanse soldaten Indo-China ingenomen. Echter hadden ze de Franse administratie laten zitten. Toen de Japanners zich in 1945 weer uit de voeten maakten vervingen ze de Franse administratie voor een Cambodjaanse. De Fransen namen in 1946 het protectoraat weer in maar lieten de gezetelde Cambodjaanse administratie op hun plek zitten. De Cambodjanen mochten een onafhankelijke regering vormen, eigen politieke partijen opzetten en een eigen grondwet maken onder het toeziend oog van de kersverse koning Sihanouk.

Na de tweede wereldoorlog probeerden de landen in Indo-China hun onafhankelijkheid terug te krijgen. Nationalistische groepen lieten van zich horen.

Vietnam voerde een hevige strijd die beter bekend is als de eerste Indo-Chinaoorlog (1946-1954) terwijl Cambodja onafhankelijkheid bedong via de handige koning Sihanouk. Hij regelde de eerste stap naar de onafhankelijk heid op 08 november 1949 door een associatie met Frankrijk te beginnen.

Het was koning Sihanouk die in 1953 op vreedzame manier de onafhankelijkheid van Cambodja bedong terwijl communistische groepen die gelieerd waren aan de Vietnamese communisten, grote delen van Cambodja in handen kregen in hun strijd voor onafhankelijkheid. Op

In 1954 kwam een einde aan de eerste Indochina oorlog en werd de regering van koning Sihanouk officieel erkend tijdens het verdrag van Geneve.

Na de onafhankelijkheid van Cambodja ging het politieke overzicht verloren. Veel afwisselingen tussen politicie vonden plaats. Ook de macht van de koninklijke familie werd aan banden gelegd.